Nu wij afscheid hebben genomen van onze eerste bestemming Colombia en alweer gesetteld zijn op bestemming nummer 2 (Nicaragua), is het tijd voor: DE-GROTE-ALFAB...
Mijn druppel op de gloeiende plaat
Een blog over hoe ik probeerde een Colombiaanse familie te helpen en daar uiteindelijk vrij weinig van terecht kwam.
Bibi l...
Update: we hebben het idee voor een verhaal laten varen. De oproep leverde te weinig reacties op, bovendien week Luís Dario's lezing over hoe het destijds ging ...
Een booskijkende uil, Darth Vader en een felgekleurde kat geflankeerd door danseressen en krokodillen. Nee, ik beschrijf hier geen recent beleefde LSD-trip, sle...
Iedere Brabander kent het: klappertandend in je shirtje naar het volgende café benen, nadat je net een half uur lang verwoed en tevergeefs in een enorme berg ja...
In de bloedhete kuststad Barranquilla wordt het op twee na grootste carnaval van de wereld gevierd. En wat een feest! Deze foto's schetsen al een aardig beeld, ...
De digitale nomaden gemeenschap
Naast de Colombiaanse samenleving, waar wij zo snel mogelijk deel van willen uitmaken, leven Emiel en ik hier in ook nog in een...
Stel je voor: een stadje waar alle huizen in verschillende kleuren zijn geverfd, je overal salsamuziek en het geklik van paardenhoeven hoort en je binnen vijf m...
“Zeg Emiel, jullie gaan een jaar op wereldreis?”, informeerde een tante voordat we vertrokken. Een hele uitleg over ons plan ten spijt, kwam het niet echt (of beter: echt niet) over dat we als digitale nomaden zouden gaan werken op afstand. Mijn tante was hierin niet de enige. Ietwat boud gesteld, kon eigenlijk geen enkele babyboomer er met de pet bij dat we gewoon door blijven werken, maar dan vanuit andere continenten.
Het is een mooi plan, waarover we tien maanden goed hebben nagedacht. Maar kan het eigenlijk wel?
“Usted parece un Bill.” Mijn (=Renées) eerste grapje in het Spaans, tegen een Colombiaanse man met Texaanse cowboyhoed die Bill heet en er ook echt uitziet als een Bill. Ik moest zelf lachen, Emiel lachte en de rest van de cabine van MetroCable lijn K schaterlachte mee. Een moment waar ik nu al dagen met (misschien wat overdreven) veel trots aan terugdenk. Want één ding is duidelijk geworden in de eerste week: op het gebied van Spaans hebben wij nog een lange, lange weg te gaan. Vooraf zijn we gewaarschuwd dat het merendeel van de Colombianen géén Engels spreekt. En ay caramba, die waarschuwing blijkt op waarheid gestoeld.